Specyfika inwentaryzacji środków trwałych
Zgodnie z art. 26 ustawy środki trwałe podlegają okresowej inwentaryzacji której głównymi celami są:
a. weryfikacja poprawności danych ewidencji księgowej drogą ich porównania ze stanem faktycznym oraz przeprowadzenie wynikających z weryfikacji korekt
kosztów i przychodów jednostki,
b. wzmocnienie kontroli wewnętrznej majątku jednostki oraz
c. ocena kondycji oraz przydatności objętych inwentaryzacją środków trwałych, co może stanowić przesłankę do dokonania testów na trwałą utratę wartości.
Inwentaryzacją obejmuje się również obce środki trwałe znajdujące się w jednostce, zaś informację o weryfikacji ich stanów przekazuje się jednostkom, które wykazują
środki trwałe w swoich aktywach.
Podstawową jednostką ewidencyjną podlegającą inwentaryzacji jest obiekt inwentarzowy.
Jednostka powinna ustalić własne szczegółowe procedury inwentaryzacyjne zgodne z wymogami ustawy uwzględniające wielkość i specyfikę jej majątku trwałego. Zaleca się, by związane z inwentaryzacją zagadnienia, regulowane były w formie
instrukcji inwentaryzacyjnej, uwzględniającej dostosowane do środków trwałych wskazówki zawarte w stanowisku KSR w sprawie inwentaryzacji drogą spisu z natury zapasów, materiałów, towarów, wyrobów gotowych i półproduktów.
Specyfika metody inwentaryzacji środków trwałych polega na tym, że:
a. Inwentaryzację gruntów, praw i obiektów trudnodostępnych przeprowadza się zawsze drogą weryfikacji a ostatni dzień każdego roku obrotowego;
b. Inwentaryzację budynków, budowli oraz znajdujących się na terenie strzeżonym innych środków trwałych przeprowadza się drogą spisu z natury raz na cztery lata w dowolnym dniu roku.
Metoda spisu z natury to podstawowa metoda inwentaryzacji środków trwałych polegająca na liczeniu i pomiarach środków trwałych. Projekt Krajowego Standardu Rachunkowości nr … „Środki trwałe” z dnia 5.07.2016 Niekiedy podczas spisu z natury stosowane są specjalistyczne metody pomiaru – jak np. metoda geodezyjna przydatna do oceny stanu technicznego inwentaryzowanego majątku (np. konstrukcji przeciwpowodziowych, mostów, itp.) Uzyskane wyniki mogą stanowić przesłankę do ustalenia odpisów z tytułu utraty wartości lub do podjęcia w przyszłości działań remontowych lub modernizacyjnych majątku trwałego. Przy przeprowadzaniu inwentaryzacji środków trwałych drogą spisu z natury uwzględnia się odpowiednio wskazówki zawarte w stanowisku KSR w sprawie inwentaryzacji drogą spisu z natury zapasów, materiałów, towarów, wyrobów gotowych i półproduktów.
Inwentaryzację drogą spisu z natury zazwyczaj przeprowadzają tzw. zespoły spisowe, które mogą dysponować danymi z ewidencji księgowej (np. kartami środków trwałych), co ogranicza niebezpieczeństwo pominięcia podczas spisu tak ważnych informacji, jak kompletność obiektów. Odnotowania wymaga stwierdzona podczas spisu: każda niekompletność obiektu inwentarzowego, fakt wyłączenia z używania, uszkodzenia, lub stan odbiegający od stanu jaki jest właściwy dla środka trwałego w określonym wieku. Podczas spisu nie wycenia się środków trwałych ani nie ustala stopnia ich zużycia.
Metoda weryfikacji polega na porównaniu stanów wynikających z ksiąg rachunkowych dotyczących poszczególnych składników rzeczowego majątku z danymi wynikającymi ze stosownych dokumentów źródłowych stanowiących podstawę ich zapisu w księgach, a następnie - na ocenie rzeczywistej wartości tych składników.
Specyfika inwentaryzacji środków trwałych
Zgodnie z art. 26 ustawy środki trwałe podlegają okresowej inwentaryzacji której głównymi celami są:
a. weryfikacja poprawności danych ewidencji księgowej drogą ich porównania ze stanem faktycznym oraz przeprowadzenie wynikających z weryfikacji korekt
kosztów i przychodów jednostki,
b. wzmocnienie kontroli wewnętrznej majątku jednostki oraz
c. ocena kondycji oraz przydatności objętych inwentaryzacją środków trwałych, co może stanowić przesłankę do dokonania testów na trwałą utratę wartości.
Inwentaryzacją obejmuje się również obce środki trwałe znajdujące się w jednostce, zaś informację o weryfikacji ich stanów przekazuje się jednostkom, które wykazują
środki trwałe w swoich aktywach.
Podstawową jednostką ewidencyjną podlegającą inwentaryzacji jest obiekt inwentarzowy.
Jednostka powinna ustalić własne szczegółowe procedury inwentaryzacyjne zgodne z wymogami ustawy uwzględniające wielkość i specyfikę jej majątku trwałego. Zaleca się, by związane z inwentaryzacją zagadnienia, regulowane były w formie
instrukcji inwentaryzacyjnej, uwzględniającej dostosowane do środków trwałych wskazówki zawarte w stanowisku KSR w sprawie inwentaryzacji drogą spisu z natury zapasów, materiałów, towarów, wyrobów gotowych i półproduktów.
Specyfika metody inwentaryzacji środków trwałych polega na tym, że:
a. Inwentaryzację gruntów, praw i obiektów trudnodostępnych przeprowadza się zawsze drogą weryfikacji a ostatni dzień każdego roku obrotowego;
b. Inwentaryzację budynków, budowli oraz znajdujących się na terenie strzeżonym innych środków trwałych przeprowadza się drogą spisu z natury raz na cztery lata w dowolnym dniu roku.
Metoda spisu z natury to podstawowa metoda inwentaryzacji środków trwałych polegająca na liczeniu i pomiarach środków trwałych. Projekt Krajowego Standardu Rachunkowości nr … „Środki trwałe” z dnia 5.07.2016 Niekiedy podczas spisu z natury stosowane są specjalistyczne metody pomiaru – jak np. metoda geodezyjna przydatna do oceny stanu technicznego inwentaryzowanego majątku (np. konstrukcji przeciwpowodziowych, mostów, itp.) Uzyskane wyniki mogą stanowić przesłankę do ustalenia odpisów z tytułu utraty wartości lub do podjęcia w przyszłości działań remontowych lub modernizacyjnych majątku trwałego. Przy przeprowadzaniu inwentaryzacji środków trwałych drogą spisu z natury uwzględnia się odpowiednio wskazówki zawarte w stanowisku KSR w sprawie inwentaryzacji drogą spisu z natury zapasów, materiałów, towarów, wyrobów gotowych i półproduktów.
Inwentaryzację drogą spisu z natury zazwyczaj przeprowadzają tzw. zespoły spisowe, które mogą dysponować danymi z ewidencji księgowej (np. kartami środków trwałych), co ogranicza niebezpieczeństwo pominięcia podczas spisu tak ważnych informacji, jak kompletność obiektów. Odnotowania wymaga stwierdzona podczas spisu: każda niekompletność obiektu inwentarzowego, fakt wyłączenia z używania, uszkodzenia, lub stan odbiegający od stanu jaki jest właściwy dla środka trwałego w określonym wieku. Podczas spisu nie wycenia się środków trwałych ani nie ustala stopnia ich zużycia.
Metoda weryfikacji polega na porównaniu stanów wynikających z ksiąg rachunkowych dotyczących poszczególnych składników rzeczowego majątku z danymi wynikającymi ze stosownych dokumentów źródłowych stanowiących podstawę ich zapisu w księgach, a następnie - na ocenie rzeczywistej wartości tych składników.